کد مطلب:33991 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152

امیرمومنان علی (ع) در ضمن وصیتی به حسن و حسین علهما السلام پس از آنكه پسر ملجم- كه نفرین خدا بر او باد- او را ضربت زد و فرمود:

«و الله و الله فی القرآن لا یسبقكم بالعمل به غیركم.»[1].

خدا را! خدا را! درباره ی قرآن، مبادا دیگران بر شما پیشی بگیرند و در عمل بدان. آن حضرت در ضمن نامه ای به «حارث همدانی»[2].

به او چنین سفارش فرمود:

«و تمسك بحبل القرآن و انتصحه و احل حلاله و حرم حرامه.»[3] و در ریسمان قرآن چنگ زن و از آن نصیحت پذیر و حلالش را حلال و حرامش را حرام گیر.

[صفحه 204]

امام (ع) در ضم خطبه ای مشهور به «دیباج»[4].

چنین فرموده است:

«و تعلموا القرآن فانه احسن الحدیث و تفقهوا فیه فانه ربیع القلوب و استشفوا بنوره فانهشفاء الصدور و احسنوا تلاوته فانه احسن القصص.»[5] و قران را بیاموزید كه نیكوترین گفتار است و آن را نیك بفهمید كه دلها را بهترین بهار است و بهروشنایی آن بهبودی خواهید كه شفای دلهای بیمار است و آن را نیكو تلاوت كنید كه سودمندترین بیان و تذكار است.

صفحه 204.

1. نهج البلاغه، نامه ی 47.
2. «حارث بن عبدالله» مشهور به «حارث اعور» یا «حارث همدانی» از خواص اصحاب امیرمومنان علی (ع) و یكی از ده نفر یاران مورد اعماد آن حضرت بوده است. «ذهبی» او را بزرگان علمای تابعین شمرده و از قول «ابوبكر بن ابی داود» آورده است كه او فقیه ترین مردمان بوده است. درگذشت او را به سال 65 هجری نوشته اند. ر. ك: رجال الكشی، ص 89، میزان الاعتدال، ج 1، صص 437 -435، مجالس المومنین، ج 1، صص 309 -308، منتهی الامال، ج 1، صص 241 -240، معجم الرجال الحدیث، ج 4، صص 197 -196.
3. نهج البلاغه، نامه ی 69.
4. ابومحمد الحسن بن علی بن الحسین بن شعبه الحرانی، تحف العقول عن آل الرسول، مكتبه بصیرتی، قم 1394 ق. ص 99.
5. نهج البلاغه، خطبه ی 110.